Chương 1 - Chương 1
Chương 2 - Chương 2
Chương 3 - Chương 3
Chương 4 - Chương 4
Chương 5 - Chương 5
Chương 6 - Chương 6
Chương 7 - Chương 7
Chương 8 - Chương 8
Chương 9 - Chương 9
Chương 10 - Chương 10
Chương 11 - Chương 11
Chương 12 - Chương 12
Chương 13 - Chương 13
Chương 14 - Chương 14
Chương 15 - Chương 15
Chương 16 - Chương 16
Chương 17 - Chương 17
Chương 18 - Chương 18
Chương 19 - Chương 19
Chương 20 - Chương 20
Chương 21 - Chương 21
Chương 22 - Chương 22
Chương 23 - Chương 23
Chương 24 - Chương 24
Chương 25 - Chương 25
Chương 26 - Chương 26
Chương 27 - Chương 27
Chương 28 - Chương 28
Chương 29 - Chương 29
Chương 30 - Chương 30
Chương 31 - Chương 31
Chương 32 - Chương 32
Chương 33 - Chương 33
Chương 34 - Chương 34
Chương 35 - Chương 35
Chương 36 - Chương 36
Chương 37 - Chương 37
Chương 38 - Chương 38
Chương 39 - Chương 39
Chương 40 - Chương 40
Chương 41 - Chương 41
Chương 42 - Chương 42
Chương 43 - Chương 43
Chương 44 - Chương 44
Chương 45 - Chương 45
Chương 1 - Chương 1
Chương 2 - Chương 2
Chương 3 - Chương 3
Chương 4 - Chương 4
Chương 5 - Chương 5
Chương 6 - Chương 6
Chương 7 - Chương 7
Chương 8 - Chương 8
Chương 9 - Chương 9
Chương 10 - Chương 10
Chương 11 - Chương 11
Chương 12 - Chương 12
Chương 13 - Chương 13
Chương 14 - Chương 14
Chương 15 - Chương 15
Chương 16 - Chương 16
Chương 17 - Chương 17
Chương 18 - Chương 18
Chương 19 - Chương 19
Chương 20 - Chương 20
Chương 21 - Chương 21
Chương 22 - Chương 22
Chương 23 - Chương 23
Chương 24 - Chương 24
Chương 25 - Chương 25
Chương 26 - Chương 26
Chương 27 - Chương 27
Chương 28 - Chương 28
Chương 29 - Chương 29
Chương 30 - Chương 30
Chương 31 - Chương 31
Chương 32 - Chương 32
Chương 33 - Chương 33
Chương 34 - Chương 34
Chương 35 - Chương 35
Chương 36 - Chương 36
Chương 37 - Chương 37
Chương 38 - Chương 38
Chương 39 - Chương 39
Chương 40 - Chương 40
Chương 41 - Chương 41
Chương 42 - Chương 42
Chương 43 - Chương 43
Chương 44 - Chương 44
Chương 45 - Chương 45
- Dâm đãng? Người nói vậy là ý gì?- Tể tướng thất thần nhìn hắn.
- Nàng ta đã mang thai!
- Yến Linh nhìn hắn có chút thương xót, đúng là con dại cái mang mà.
- Mà bệ hạ chưa từng sũng hạnh nàng ta lần nào!
Văn Vũ lạnh lùng nhìn hắn.
- Cũng là tại bệ hạ cả! Nếu người sũng hạnh nó, nó đương nhiên chẳng dám làm nên chuyện tày đình này!
- Tể tướng đau khổ cho số phận đứa con gái lấy phải người chồng ác ma như Văn Vũ.
- Tại ta?- Văn Vũ nhếch môi.
- Tại ta hay tại ngươi? Nếu người không đưa nàng ta vào cung, nàng ta có làm hoàng hậu không?
Đến đây, mặt hắn cắt không còn giọt máu.
Yến Linh khẽ cười. Nàng tưởng hắn đã tìm ra thủ phạm hãm hại mẫu thân hắn. Nhưng lại ra chuyện này. Không lẽ người như hắn cũng biết ghen?